การป้องกันพื้นผิว

การปกป้องพื้นผิวทำได้โดยการใช้สารเคลือบทางเคมี/เคมีไฟฟ้า หรือทางกายภาพ หรือโดยการเปลี่ยนพื้นผิวส่วนประกอบให้อยู่ในสภาพที่ทนต่อการกัดกร่อนหรือการสึกหรอ

นอกเหนือจากผลการตกแต่งที่เป็นไปได้แล้ว วัตถุประสงค์หลักของการรักษาพื้นผิวคือความสำเร็จในการป้องกันการกัดกร่อนที่ปรับให้เข้ากับความเค้นและความต้องการ

ความล้มเหลวเปราะที่เกิดจากไฮโดรเจนอาจเกิดขึ้นกับชิ้นส่วนเหล็กที่มีความแข็งแรงสูง เช่น เนื่องจากการดองหรือการชุบด้วยไฟฟ้า ดังนั้นชิ้นส่วนที่เกี่ยวข้องกับความปลอดภัยและมีความเค้นสูงซึ่งมีความต้านทานแรงดึงที่ Rm ≥ 1,000 MPa จึงไม่ควรถูกชุบด้วยไฟฟ้า

ในกรณีเช่นนี้

- การกำหนดขนาดต้องทำให้วัสดุที่มีความแข็งแรงต่ำกว่าสามารถใช้สลับกันได้

- จะต้องระบุวัสดุที่ไม่ไวต่อความล้มเหลวจากการเปราะที่เกิดจากไฮโดรเจน

- จะต้องเลือกวัสดุที่มีความคงทนโดยไม่ต้องมีการเคลือบพื้นผิวหรือ

− จะต้องเลือกกระบวนการเคลือบที่แตกต่างกันโดยสอดคล้องกับการพัฒนาวัสดุ

ตัวอย่างของกระบวนการดังกล่าวมีดังนี้:

- กระบวนการพิเศษ (ZNS2, ZNS3)

- การชุบเชิงกล

− การบำบัดด้วยเคมีเทอร์โม

− สารเคลือบออร์แกนิก

ชิ้นส่วนจะต้องทำความสะอาดด้วยวิธีกลหรืออัลคาไลน์เสมอ หากจำเป็นต้องทำความสะอาดด้วยสารเคมีเนื่องจากเหตุผลในการทำงาน ต้องใช้กรดที่มีสารยับยั้งที่เหมาะสมเท่านั้นในการเตรียม/ทำความสะอาด

ในกรณีของข้อยกเว้นซึ่งขึ้นอยู่กับข้อตกลงกับการพัฒนาวัสดุ จะต้องดำเนินมาตรการตามมาตรฐาน DIN EN ISO 4042 และ DIN 50969-1 เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดการแตกหักแบบเปราะที่เกิดจากไฮโดรเจน

ข้อกำหนดสำหรับชิ้นส่วนที่มีความแข็งแรงสูง

สำหรับชิ้นส่วนที่มีความต้านทานแรงดึง Rm ≥ 1,000 MPa กระบวนการบำบัดพื้นผิวและความร้อนจะต้องเป็นไปตามเทคโนโลยีล้ำสมัยเพื่อป้องกันความล้มเหลวจากการเปราะที่เกิดจากไฮโดรเจน

สิ่งนี้ใช้โดยเฉพาะกับการเคลือบด้วยไฟฟ้า แม้ว่าจะมีการเคลือบเกล็ดสังกะสี ชิ้นส่วนต่างๆ ก็อาจไม่ถูกดองในกรดโดยไม่มีสารยับยั้งในระหว่างการปรับสภาพ

เวลาระหว่างการปรับสภาพและการเคลือบจะต้องสั้นที่สุด

ไม่อนุญาตให้ใช้การเคลือบสังกะสีและโลหะผสมสังกะสีด้วยไฟฟ้าสำหรับชิ้นส่วนที่มีความต้านแรงดึงที่ Rm ≥ 1,200 MPa